Zandbrinkroute

Tijdens de op één na laatste ijstijd, het Saalien, nam een grote ijslob vanuit het noorden bezit van Nederland. Het ijs stuwde de ondergrond op tot hoge stuwwallen; de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe. Daartussen ligt de Gelderse vallei. De wind blies zand van de stuwwallen over de vallei. Zo ontstonden dekzandruggen.

Veel wegen en boerderijen zijn aangelegd of gebouwd op zo’n dekzandrug. Door regen en water dat vanaf de stuwwallen de vallei instroomde onstonden grillige waterwegen die zich tot beken vormden.
 

Het landschap rond boerderij Groot
Zandbrink is heel bijzonder. Op plaatsen waar kwelwater uit diepe bodemlagen komt, ontstaan soms blauwgraslandjes.  Stukjes natuur die nauwelijks nog te vinden zijn in Europa. Boeren ontgonnen hier vroeger heidegronden en legden houtwallen en elzensingels aan als afscheidingen voor hakhout. Daardoor ontstond er een gevarieerd landschap met hoge natuurwaarden. Vogels zoals de boeren- en huiszwaluw en de kerk- en steenuil komen in dit kleinschalige landschap voor.  

Stil en nat, zijn de rabatten. De zon heeft er nauwelijks een inkijk. Het lijkt moeilijk toegankelijk. Smalle richels met bomen, heel regelmatig afgewisseld met greppels.
 

Waar momenteel Groot Zandbrink staat, zou  in de middeleeuwen een vestingboerderij hebben gestaan.

Het lag langs een route waar passagiers en rondtrekkende herders die met hun schapen de heidevelden in de omgeving begraasden, langskwamen en overnachtten. Vroeger waren er bloemrijke graslanden en graanakkers. Later maakten deze plaats voor intensieve teelt van gras en maïs. Er zijn plannen om de natuurlijke graslanden en graanakkers terug te brengen en om van de boerderij een groen activiteitencentrum te maken.
 

Gisdsen van Leesbaar Landschap leusden nemen u mee in de geschiedenis van Groot Zandbrink.

Voor informatie en boekingen